Byłaś naszym promotorem, podporą w naukowych poszukiwaniach, wzorcem moralnym, przyjacielem, powiernikiem, a nierzadko bankierem bez procentów. Byłaś dla nas niedoścignionym wzorem, ważnym punktem odniesienia na mapie Dobra. Kochaliśmy Ciebie, żegnaj, Szefowo.
Zmarła 21 lipca 2012 r., została pochowana 26 lipca br. na cmentarzu parafialnym św. Rodziny przy ul. Smętnej we Wrocławiu.
Urodziła się we Lwowie w 1924 r. Ojciec – inżynier Władysław Szaynok był potomkiem węgierskich emigrantów, dyrektorem Banku Naftowego, organizatorem przemysłu gazowego w Polsce. Matka – Jadwiga d’Abancourt – była utalentowaną pianistką po studiach we lwowskim konserwatorium i Akademii Muzycznej w Wiedniu. Jej przodek, wicehrabia August d’Abancourt de Franqueville, podczas Rewolucji Francuskiej ratował życie ucieczką do Polski.
Anna Szaynok ukończyła we Lwowie gimnazjum sióstr urszulanek i zawodową szkołę chemiczną podczas okupacji. Po wojnie wyjechała do Łodzi, gdzie kontynuowała studia chemiczne na Politechnice Łódzkiej. W 1948 r. po ukończeniu studiów i po powrocie do Polski brata Andrzeja, który przeszedł szlak bojowy z armią gen. Andersa (później również był pracownikiem dydaktycznym PWr na Wydziale Chemicznym), przeniosła się do Wrocławia. Od tego czasu związała się z Politechniką Wrocławską. W 1977 r. uzyskała tytuł profesora zwyczajnego nauk fizycznych.
Była uznanym naukowcem (70 publikacji, liczne skrypty, patenty), przez wiele lat kierownikiem prężnego zespołu badawczego, którego członkowie osiągnęli wysokie pozycje naukowe. Przez wiele lat aktywnie uczestniczyła w dydaktyce i promowaniu młodych kadr naukowców w Instytucie Fizyki PWr. Należała do grona najbardziej aktywnych osób, tworzących w latach siedemdziesiątych Wydział Podstawowych Problemów Techniki na PWr. Kierowała przez wiele lat komisjami problemowymi na tym wydziale i uczestniczyła w akcji TALENT dla wyróżniających się studentów. W latach 1974-1980 była zastępcą dyrektora Instytutu Fizyki ds. kształcenia kadry i współpracy z zagranicą oraz kierownikiem Studium wykłady z fizyki ogólnej, fizyki ciała stałego i fizyki powierzchni. Była promotorem kilkunastu prac dyplomowych WPPT PWr i studentów UWr, 14 prac doktorskich. Recenzowała 34 prace doktorskie, trzy habilitacyjne, jeden wniosek na profesora, jeden wniosek na docenta kontraktowego. Już będąc na emeryturze, wraz z prof. Stanisławem Kuźmińskim, wydała podręcznik Podstawy fizyki powierzchni półprzewodników (Wydawnictwa Naukowo Techniczne, 2000).
Za działalność naukową, dydaktyczną i społeczną została odznaczona: Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia studentów Polski oraz wieloma nagrodami uczelnianymi i resortowymi.
Tak podczas pogrzebu prof. Annę Szaynok żegnała w imieniu wychowanków i dawnych współpracowników doc. Stanisława Szarska: „Szefowo, dziś są Twoje imieniny, to był zawsze czas kontaktów z Tobą (...). Byłaś naszym promotorem, podporą w naukowych poszukiwaniach, wzorcem moralnym, przyjacielem, powiernikiem, a nierzadko bankierem bez procentów.
Miałaś zawsze dla nas czas, nawet gdy przychodziliśmy po pomoc za pięć dwunasta. Dawałaś siebie innym, sama będąc bardzo skromnym człowiekiem. Byłaś dla nas niedoścignionym wzorem, ważnym punktem odniesienia na mapie Dobra.
Kochaliśmy Ciebie, żegnaj, Szefowo.”
|