Bohdan Radomyski urodził się 12 lutego 1931 r. w Wieluniu. Pochodził z rodziny inteligencji pracującej, ojciec był urzędnikiem samorządowym, matka urzędniczką w urzędzie notarialnym. Rodzina Radomyskich spędziła okres okupacji niemieckiej w Puławach. W 1940 r. ojca aresztowano i osadzono na zamku w Lublinie, w maju 1941 r. rozstrzelano. Po zakończeniu działań wojennych Janina Radomyska z synami powróciła do Wielunia.
Bohdan Radomyski ukończył szkołę powszechną w Puławach, a od 1945 r. uczęszczał do gimnazjum w Wieluniu. W maju 1950 r. zdał egzamin dojrzałości i podjął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej. Ukończył je w 1956 r. jako magister inżynier. W 1963 r. Rada Naukowa Wydziału Chemicznego PWr na podstawie rozprawy doktorskiej pt. O pewnych czynnikach wpływających na przebieg hydrorafinacji benzyny wytlewnej nadała Bohdanowi Radomyskiemu doktorat z nauk technicznych. Na stanowisko docenta został powołany w 1972 r., a w roku 1988 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego.
Pracę naukowo dydaktyczną rozpoczął Bohdan Radomyski jeszcze w okresie studiów w 1955 r., jako asystent w Katedrze Nafty i Paliw Płynnych Politechniki Wrocławskiej kierowanej przez prof. dr. inż. Zdzisława Tomasika. W następnych latach awansował kolejno na stanowisko starszego asystenta (1959 r.), adiunkta (1964 r.) i docenta (1972 r.).
W latach 1968-1975 pełnił obowiązki kierownika Zakładu Naukowego Modelowania Procesów Rafineryjnych w Instytucie Chemii i Technologii Nafty i Węgla PWr. Po likwidacji Zakładów Naukowych (1976) kierował kolejno pracami zespołów badawczych (Modelowania Procesów Rafineryjnych, Katalitycznych Procesów Rafineryjnych), a od 1984 r. – Zakładem Katalizy Stosowanej.
Należał do komisji organizującej Instytut Chemii i Technologii Nafty i Węgla PWr, był zastępcą dyrektora do spraw badań naukowych i współpracy z przemysłem (1974-1981 i ponownie 1984-1987) oraz zastępcą dyrektora do spraw rozwoju kadry i współpracy z zagranicą (1982-1984). W latach 1987-1991 był dyrektorem instytutu.
Aktywność naukowa profesora Bohdana Radomyskiego przejawiała się również we współpracy z krajowymi ośrodkami naukowymi, takimi jak Instytut Technologii Nafty w Krakowie, Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Rafineryjnego w Płocku, Główny Instytut Górnictwa, Zakład Katalizy Instytutu Chemii Organicznej PAN, Instytut Katalizy PAN, a także z instytucjami zagranicznymi. Współpracował z ośrodkami naukowymi w Holandii (Twente, Eindho-wspolne projekty badawcze i wygłaszał tam wykłady z dziedziny modelowania i katalizy.
Od początku pracy zawodowej w 1955 r. głównym kierunkiem zainteresowań i działań naukowych profesora Radomyskiego było katalityczne przetwarzanie ropy naftowej i węglopochodnych w obecności wodoru oraz otrzymywanie katalizatorów do tych procesów. Tematyka jego prac badawczych dotyczyła głównie katalizatorów do procesów przetwarzania surowców naftowych. Należy podkreślić wysoką jakość tych prac – w polskich rafineriach wdrożono wiele opracowanych przez Niego lub przy Jego współpracy rozwiązań. Należy tu wymienić m.in. kilka technologii wytwarzania katalizatorów do procesu hydrorafinacji rożnych frakcji naftowych (benzyn i olejów napędowych, paliw odrzutowych, olejów smarowych) oraz katalizatora do procesu reformingu benzyn. Prof. Bohdan Radomyski zajmował się również katalitycznymi procesami do konwersji tlenku węgla, ekstraktów węglowych czy oczyszczania spalin. Cechą charakterystyczną badań prowadzonych przez Profesora lub przy Jego udziale jest połączenie zagadnień o charakterze podstawowym i utylitarnym.
Był współautorem trzech monografii i dwóch skryptów, 27 patentów oraz około stu opublikowanych artykułów i komunikatów konferencyjnych.
Prof. Bohdan Radomyski był wychowawcą i nauczycielem kilku pokoleń technologów przerobu ropy naftowej, gazu i węgla.
Od momentu zatrudnienia na Politechnice w 1955 r. brał czynny udział w procesie dydaktycznym. Prowadził ćwiczenia, wykłady i seminaria. Opracował i prowadził przez wiele lat wykłady dla studentów Wydziału Chemicznego i słuchaczy studium doktoranckiego: „Termodynamika procesów przemysłu naftowego”, „Modelowanie procesów rafineryjnych”, „Statystyczne metody planowania i interpretacji doświadczeń”, „Kataliza stosowana i kinetyka”, „Technologia ropy naftowej”, „Modelowanie procesów rafineryjnych” oraz seminarium z „Chromatografii gazowej”.
Profesor Radomyski był promotorem siedmiu prac doktorskich i ponad 40 dyplomowych. Pięć prac doktorskich Jego podopiecznych wyróżniono nagrodami JM Rektora PWr, jedną nagrodą Ministra Szkolnictwa Wyższego, Nauki i Techniki. Był recenzentem kilkunastu prac doktorskich wykonanych w rożnych ośrodkach naukowych Polski.
Wyrazem uznania dla aktywności zawodowej Profesora są odznaczenia i nagrody, które otrzymał: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985); Medal 40-lecia PRL (1985); Złoty Krzyż Zasługi (1974); Nagroda Kierownika Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i Wdrożeń (1990); Nagroda im. J. Łukasiewicza I stopnia (1988); Wojewódzki Mistrz Techniki (1986); Nagroda Departamentu Spraw Obronnych MPChiL (1987); nagroda „Szukamy nowych technologii na eksport Polimex”(1981); nagroda „Wrocławskie Dzieło 72” (1973); Nagroda Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki, (1966); nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego, Nauki i Techniki (indywidualne i zespołowe) oraz JM Rektora PWr.
Prof. Bohdan Radomyski zmarł 24 marca 2012 r. Pozostanie w naszej pamięci jako człowiek o rozległych horyzontach, niezwykłej inteligencji, pełen ciepła i wysublimowanego poczucia humoru. Wspaniały Nauczyciel i niezastąpiony Kolega.
prof. Janusz Trawczyński |