Zmarł 8 lutego 2012 r. we Wrocławiu. Rodzina, przyjaciele i wychowankowie żegnali Profesora 14 lutego na cmentarzu przy ul. Bardzkiej, wspominając Jego zasługi m.in. dla Politechniki i nauki, nie tylko wrocławskiej.
Urodził się 10 stycznia 1926 r. w Ogrodnikach na Polesiu. Jego naukę w Gimnazjum im. T. Kościuszki w Kaliszu po pierwszym roku przerwał wybuch wojny. W 1942 r. został wysiedlony wraz z rodziną do Generalnej Guberni, pod Łowicz, gdzie pracował do 1945 r. w Zarządzie Drogowym. W tym też okresie był członkiem Armii Krajowej (pseudonim Lotos). Do Kalisza powrócił w 1945 r. i tam, po jednorocznym kursie przygotowawczym, zdał w 1946 r. egzamin maturalny.
W latach 1946-1951 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Do Wrocławia przybył w 1953 r., by w Katedrze Gospodarki Energetycznej Politechniki Wrocławskiej podjąć studia doktoranckie i zająć się problemami automatyzacji kotłów parowych. W 1957 r. rozpoczął pracę w Instytucie Automatyki Systemów Energetycznych (IASE) we Wrocławiu, prowadząc równocześnie wykłady i ćwiczenia zlecone na Politechnice Wrocławskiej. W 1964 r. został zatrudniony jako adiunkt na Wydziale Mechaniczno Energetycznym PWr, gdzie pełnił funkcję kierownika nowo powstałego Zakładu Automatyki Procesów Energetycznych. Habilitował się na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym PWr w 1978 r., a w 1983 r. otrzymał tytuł profesora.
Prof. Bohdan Chorowski realizował solidną i wszechstronnie rozwijaną drogę naukową. Jego ścieżka zawodowa przeplatała się ze stażami zagranicznymi i działalnością w krajowych ośrodkach naukowych. W swojej karierze zawodowej, pełnił wiele ważnych funkcji: dyrektora Instytutu Techniki Cieplnej i Mechaniki Płynów (1972-1976 i 1978-1981), dziekana Wydziału Mechaniczno-Energetycznego (1976-1978), dziekana na Uniwersytetach w Makurdi i Jos w Nigerii (1982‑1985), a także koordynatora programu CATESGEP Tempu Jep-1623.
Obszar działalności naukowej prof. Bohdana Chorowskiego to: automatyzacja cieplnych procesów energetycznych w kotłach parowych i wodnych, zastosowanie automatyzacji w innych obiektach i urządzeniach przemysłowych, pneumatyczne i hydrauliczne urządzenia automatyki, a także identyfikacja obiektów termoenergetycznych. Swoje doświadczenia naukowe zebrał w wielu publikacjach, wśród których znalazła się monografia, osiem skryptów, a także opracowany z prof. M. Werszko podręcznik akademicki pt. Mechaniczne urządzenia automatyki.
Za działalność naukową i dydaktyczną wyróżniany był wielokrotnie nagrodami ministra i rektora.
Był członkiem bądź przewodniczącym wielu komisji, rad i zespołów opiniotwórczych, zarówno na wydziale, uczelni, jak i w innych instytucjach i środowiskach naukowych.
W swojej pracy zawodowej i życiu prywatnym zawsze kierował się zasadami wiary i ludzkiej życzliwości.
|