Kochała góry i zawsze była wierna naszemu miastu. Z sentymentem mówiła o Wrocławiu, gdzie miała wielu przyjaciół.
Krystyna Ancygier urodziła się 12 stycznia 1946 roku w Leżajsku. Jej matka, z zawodu krawcowa, ukończyła szkołę szycia i modelowania we Lwowie. Ojciec był nauczycielem i długoletnim kierownikiem szkoły podstawowej w Jastrzębcu nad Sanem.
W roku 1963 ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego w Leżajsku. Była uzdolniona matematycznie, a zainteresowanie matematyką było rozwijane przez bardzo dobrą nauczycielkę tego przedmiotu w liceum w Leżajsku. To spowodowało, że podjęła studia matematyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Po ukończeniu studiów w roku 1968 podjęła pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Dydaktyki i Podstaw Matematyki Instytutu Matematyki i Fizyki Teoretycznej Politechniki Wrocławskiej. Prowadziła zajęcia z metod numerycznych oraz ćwiczenia do wykładu matematyki na wydziale budownictwa. W ramach dokształcania się ukończyła Studium Metod Numerycznych. W roku 1973, ze względu na stan zdrowia – po wstrząśnieniu mózgu, jakiego doznała w wypadku autokaru i którego skutki odczuwała do końca życia - na własną prośbę podjęła pracę dokumentalisty w bibliotece, a od roku 1976 została wykładowcą, a następnie starszym wykładowcą w Centrum Obliczeniowym (obecnie Instytucie Informatyki) na wydziale Informatyki i Zarządzania. Udzielała również korepetycji z matematyki wielu uczniom i studentom. Pomimo uszczerbku na zdrowiu nie przerwała pracy zawodowej, głównie dzięki wsparciu udzielonemu jej przez współpracownika - docenta dr Tadeusza Huskowskiego. Za działalność dydaktyczną i organizacyjną otrzymywała Nagrody Dziekana i Dyrektora instytutu.
W 1997 roku z powodu choroby mamy i siostry wyjechała do Rzeszowa, aby się nimi opiekować. Tam podjęła pracę w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania. W 2006 roku przeszła na emeryturę.
Krystyna była młodszą z dwojga dzieci państwa Ancygierów. Jej siostra Janina jest również matematyczką.
Od dzieciństwa bardzo interesowała się przyrodą. Po ojcu odziedziczyła talenty artystyczne - On malował pejzaże Polesia, gdzie przebywał przed wojną, grał na skrzypcach, natomiast Krystyna grała na akordeonie, mandolinie, a potem również na gitarze. Należała do dziecięcego zespołu taneczno-muzycznego, który w 1955 roku otrzymał nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie. Za uzyskane pieniądze kupiono mandoliny dla zespołu. W latach późniejszych jej pasją była turystyka piesza – była członkiem Akademickiego Klubu Turystycznego, miała uprawnienia studenckiego przewodnika sudeckiego – a także kajakarstwo czy narciarstwo.
Była związana z opozycją demokratyczną, uczestniczyła w spotkaniach KIKu, w latach 1989-91 była przewodniczącą Komisji Oddziałowej Solidarności przy Centrum Obliczeniowym PWr. Była propagatorką ruchu oazowego - Światło-Życie.
Kochała góry i zawsze była wierna naszemu miastu. Z sentymentem mówiła o Wrocławiu, gdzie miała wielu przyjaciół w różnych kręgach (akademickim, kościelnym, turystycznym). Nawet ciężka choroba nie zabrała Jej radości życia. Zmarła 9 września 2013 roku w Rzeszowie, a pochowana została na cmentarzu parafialnym w rodzinnym Leżajsku.
Anna Musialik-Piotrowska, Maria Cieślak-Golonka
*Autorki pragną podziękować Janinie Ancygier za przekazanie informacji dotyczących okresu dzieciństwa i młodości siostry Krystyny.
|