Nad mądrością płynącą z IX Symfonii Ludwiga van Beethovena zastanawiali się emeryci Politechniki Wrocławskiej w czasie pierwszego w grudniu Spotkania Czwartkowego. Pomogli im w tym członkowie Grupy Dyskursywnej Okno z Uniwersytetu Trzeciego Wieku UWr
Najpierw na scenie pojawił się Johann van Beethoven – ojciec kompozytora (w tej roli Ireneusz Leśniowski z Okna). Wspominając dzieciństwo Ludwiga przypomniał, że ten już jako sześciolatek grał w orkiestrze dworskiej. – To ja byłem jego pierwszym nauczycielem – mówił z dumą. – Chciałem, by powtórzył cud Mozarta. Dlatego dałem mu nauczyciela.
Potem głos zabrał pierwszy nauczyciel Ludwiga, Christian Gottlob Neefe (wcielił się w niego dr Piotr Para z Instytutu Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Dolnośląskiej Szkoły Wyższej, współpracujący z grupą dyskursywną Okno). – Ludwig van Beethoven został moim uczniem, gdy miał 11 lat – mówił. – Starałem się pokazać mu Bacha, ale on wolał grać po swojemu. Gdy miał 12 lat, mianowałem go cymbalistą orkiestry dworskiej, a dwa lata później został w niej skrzypkiem.
Późniejsze lata życia kompozytora przedstawione zostały już jego własnymi słowami. Ludwig (w tej roli Kamil Błaszczykowski, doktorant w Instytucie Socjologii UWr) w listach do znajomych użalał się na słabnący słuch i tym właśnie tłumaczył swoje dziwactwa, m.in. unikanie dawnych przyjaciół. – Jakże mogę iść z inną osobą, kiedy ona słyszy śpiew ptaka – a ja nie? – użalał się. – Albo ona słyszy muzykę, a ja dalej nic? Mimo kalectwa (Beethoven pod koniec życia całkowicie stracił słuch) cały czas tworzył.
Finał jego IX Symfonii stał się melodią Ody do radości - hymnu Unii Europejskiej. Dlatego też w czasie spotkania wystąpił zespół pantomimy z gimnazjum nr 13 im. Unii Europejskiej we Wrocławiu, przygotowany przez dr. Piotra Parę z Dolnośląskiej Szkoły Wyższej, socjologa, który ukończył studia podyplomowe na Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej we Wrocławiu. Dziewczęta przedstawiły kolejne etapy rozwoju świata od jego powstania do czasów obecnych. Ich taniec przeprowadził widzów od czasów prehistorycznych przez powstawanie życia na ziemi i pojawienie się na niej człowieka aż do powstania zjednoczonej Europy. Zespół wywołał aplauz widzów, których zaprosił do wspólnego odśpiewania Ody do radości.
- Okazuje się, że seniorzy mogą bardzo dobrze współpracować z młodzieżą – podkreśliła dr Anna Sokołowska, szefowa grupy dyskursywnej Okno. – Bardzo nas to cieszy. Ten program grupa przedstawiła po raz pierwszy we wrześniu 2014 r. z okazji Dolnośląskiego Festiwalu Nauki. Na Politechnice Wrocławskiej pokazała go 4 grudnia.
Maria Lewowska
|